17 stycznia 1943 roku w godzinach porannych odszedł transport do obozu koncentracyjnego na Majdanku liczący ok. 1200 mężczyzn i 311 kobiet. „Niemcy szerzą pogłoski, że więźniowie ci skierowani zostaną na roboty do Rzeszy. Wielu więźniów nie otrzymało z magazynów zdeponowanych tam ciepłych ubrań. W czasie przejazdu samochodów z więźniami na pl. Teatralnym wynikła strzelanina. (…) Na Dworcu Wschodnim załadowano więźniów do zaplombowanych wagonów i dopiero ok. godz. 6 nastąpił odjazd. W drodze dzięki pomocy polskich kolejarzy udało się uciec kilkudziesięciu więźniom. Po odejściu transportu w więzieniu pozostało ok. 600 mężczyzn i kobiet oraz znaczna liczba osób z łapanek nie wciągniętych w ewidencję”. (R. Domańska, Pawiak. Więzienie Gestapo. Kronika 1943-1944″, Warszawa 1978).

„W dniu 17 stycznia, była to niedziela – wspomina Tadeusz Stybliński – zajechało przed budynek główny kilkanaście bud, rozstawiono na dziedzińcu stoliki. Zaroiło się od obcych esesmanów i Ukraińców. Obserwowaliśmy to wszystko ukradkiem przez okno naszej sali szpitalnej wychodzące na dziedziniec więzienny. Około godziny 9 zaczęto wyprowadzać więźniów z cel i ustawiać w długich szeregach, które przesuwały się obok stolików w kierunku przygotowanych samochodów. Słychać było wrzask i przekleństwa esesmanów oraz odgłosy „pomagania” w ładowaniu do bud”. (R. Domańska,Pawiak – kaźń i heroizm”, Warszawa1988)

Zdjęcie: Archiwum Państwowego Muzeum na Majdanku