BRONISŁAW ABRAMOWICZ
(1837 – 1912)
powstaniec styczniowy, malarz
Ur. w Załuchowie na Wołyniu w rodzinie szlacheckiej. W latach 1858-1861 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Brał udział w ówczesnych manifestacjach patriotycznych. Nazajutrz po wprowadzeniu stanu wojennego, 16 X 1861 brał udział w nabożeństwie w katedrze św. Jana w rocznicę śmierci Tadeusza Kościuszki; aresztowany i osadzony w X Pawilonie. Komisja śledcza obwiniała go też o udział w zbiórkach funduszy na cele patriotyczne. Po krótkim czasie decyzją komisji został zwolniony. W 1863 r. brał udział w powstaniu styczniowym. M.in. był adiutantem gen. Mariana Langiewicza. Po upadku powstania przebywał na emigracji, studiując malarstwo w Akademiach Monachijskiej, a następnie Wiedeńskiej, którą ukończył z wyróżnieniem. Potem przeniósł się do Krakowa, gdzie w Szkole Sztuk Pięknych studiował kompozycję u Jana Matejki. Malował obrazy o tematyce historycznej, rodzajowej oraz portrety; był m.in. autorem portretu króla bawarskiego Ludwika II. Swoje prace wystawiał najczęściej w Krakowie. Jego najbardziej znany obraz to „Uczta u Wierzynka” namalowana w 1876 r., podarowana przez artystę w 1883 Muzeum Narodowemu w Krakowie. Zajmował się również konserwacją dzieł sztuki, m.in. odnowił części figuralne stall w krakowskim kościele św. Idziego oraz cudowny obraz Matki Boskiej Bolesnej w kościele oo. Franciszkanów. Zmarł 17 VII 1912 w Krakowie, został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Muzeum X Pawilonu – kartoteka więźniów Cytadeli.
