Ks. KAZIMIERZ WNOROWSKI
(1818-1885)
Ur. 1 III 1818 w Łęczycy, syn nauczyciela gimnazjalnego. Ukończył gimnazjum w Kielcach, niższe święcenia kapłańskie otrzymał w Kielcach w 1838, wyższe – w Warszawie w 1841. Od 1842 profesor teologii w Rzymsko-Katolickiej Akademii Duchownej w Warszawie. Był członkiem tajnego związku w Warszawie, tzw. Organizacji powstałej w 1847. Aresztowany w 1850, więziony w X Pawilonie. Komisja śledcza proponowała 31 VII 1850 wysłać go w głąb Rosji do klasztoru o surowej regule z zakazem głoszenia kazań i słuchania spowiedzi, lecz namiestnik Królestwa Polskiego nie zatwierdził jej wniosku i polecił 11 X t.r. zesłać go do gub. wołogodzkiej pod ścisły nadzór policji. Przebywał w Wołogdzie, następnie w Wielkim Ustiugu. Po powrocie do kraju w 1856 został profesorem w Seminarium Duchownym w Kielcach. W 1862 zdjęto z niego nadzór policyjny na skutek starań władz duchownych. Zaangażowany w ruch narodowy przed wybuchem powstania styczniowego, był współorganizatorem zjazdu politycznego duchownych gub. kieleckiej we Wrocieryżu w listopadzie 1862, był też mężem zaufania duchownych diecezji kielecko-krakowskiej do Komitetu Centralnego Narodowego czerwonych, kierującego przygotowaniami do wybuchu powstania. Sympatyzował z powstaniem, lecz nie brał w nim aktywnego udziału. W 1865 ukarany grzywną w wys. 25 rubli przez naczelnika wojennego pow. stopnickiego za udział w manifestacjach patriotycznych i po raz drugi takąż za to, że będąc proboszczem w Szańcu w pow. stopnickim „nie zatrzymał dwóch powstańców, którzy spalili dom jednego z włościan wsi Słabkowice”. Był rektorem seminarium duchownego w Kielcach. W 1883 został biskupem ordynariuszem lubelskim; to on przywrócił ks. P. Ściegiennemu godność kapłańską. Zmarł 22 IV 1885 w Lublinie.
Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832-1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Ossolineum 1990; S. Król, Cytadela Warszawska. X Pawilon – carskie więzienie polityczne (1833-1856), Warszawa 1969; Muzeum X Pawilonu – kartoteka więźniów Cytadeli.
